Je wilt het zijn, maar niet worden…

Wie kent inmiddels bovenstaande gevleugeld uitspraak van Ray Klaassens (o.a. Kamp Van Koningsbrugge) niet. Toch is het een uitspraak die we tegenwoordig op heel veel fronten kunnen plaatsen en zo ook op “sportgebied” en in mijn geval dan specifiek het (hard)lopen.

Je (her)kent het vast wel: de droom van een ‘snelle’ marathon, moeiteloos lange duurlopen en altijd maar weer topfit aan de start staan. We willen een atleet zijn! Sterker nog: een atleet die moeiteloos blijft lopen en keer op keer weer persoonlijke records verbreekt. Maar als het op het “worden” aankomt, begint vaak de weerstand.

Wat is het probleem? Hardlopen is niet alleen de wedstrijd, maar vooral de route ernaartoe. Veel kilometers maken in alle weertypes, krachttraining doen als je liever op de bank ligt, techniek verbeteren terwijl je denk dat je alles al beheerst. Het zijn die dingen binnen ons actieve leven die we liever overslaan, maar die wél het verschil maken tussen dromen én daadwerkelijk presteren.

Steeds vaker krijgen we de vraag: “Hoe vaak moet ik trainen om mijn doel te verwezenlijken?”. De terugkoppeling die we op ons antwoord krijgen, in deze maatschappij van verworven middelmatigheid en social media dopamine junkies, is tegenwoordig steeds vaker: “Ja hee… moet ik dat echt allemaal doen? Kan dat niet korter, sneller, zonder te veel inspanning? Die wedstrijden wil ik wel doen maar de tijd spenderen aan prioriteit, dat wil ik niet, ik ben namelijk al fit genoeg?”

Helaas is de werkelijk, zoals vaak, anders. Wij weten immers dat groei en vooruitgang geen shortcuts of afkortingen kent. Wil je daadwerkelijk een doel bereiken? Dan hoort -multidisciplinair- trainen daarbij! Wil je sneller worden? Dan moet je investeren in techniek en kracht. Wil je blessurevrij blijven? Dan is mobiliteit en herstel net zo belangrijk als de training zelf.

Het verschil tussen willen zijn en willen worden zit ‘m in actie. Jij bepaalt: blijf je dromen of ga je ervoor?